Master thesis :
︎ Féeries, Sandberg Instittut, 2018, English
EN
The work of Quentin Dupuy finds its main impulse within an unusual attention given to what one would easily name trash. Chewing-Gums once chewed, cigarettes once smoked, transaction receipts or endless flows of administrative paperwork, are indexes of excessive activities, wasteful and extravagant energetic overload which Quentin diverts into sculptural gestures that assume a prominent taste for ornamentality and performative waste.
Quentin’s last sculptures are like cyborg objects, odd couplings of stuff found at the margin of production or consumption cycles which, by the discrete intervention of small electronic devices, find themselves gifted with performative qualities : fast food receipts start to crawl on the floor,minimal looking sculptures exhale a fishy smell, refreshing and perfuming the space of one same flush.
These objects imitate life and sometimes attempt to improve it, yet all know a fragile and brief existence.The myth of Pygmalio is a constant background to Quentin’s sculptural practice, and as it gets closer the secured space of object-subject relations start fading away and leave space for uncaniness.
FR
Les interventions de Quentin ont pour point de départ une attention accrue portée aux rebuts, les chewing gums, les mégots, les tickets de caisses ou les m2 de paperasse administrative, manifestent une activité excédentaire, corporelle ou institutionnelle, débordante et fuyante dont Quentin redirige le surcroît calorique dans des gestes qui revendiquent avec une fragilité et une naïveté assumée, un goût de la dépense et du motif ornemental.
Les dernières sculptures de Quentin sont des objets cyborgs, des accouplements inattendus d’objets récupérés en marge de cycles de production ou de consommation et qui se trouvent par l’entremise de petits dispositifs électroniques investis de qualités performatives : des tickets de caisses se déplacent erratiquement au sol agités par de petits vibreurs, une sculpture d’apparence minimale exhale une haleine poissonneuse, rafraichissant et parfumant l’espace d’un même élan.
Des objets qui imitent la vie, tentent de la rendre plus ou moins supportable, et qui aussi connaissent une existence fragile et éphémère. Le mythe de Pygmalion n’est pas loin et à mesure qu’il s’approche l’espace sécurisant du rapport sujet-objet se fissure laissant place à l’étrangeté.
Bernard Marcadé
FR
Aux confins de l’art, du design et de l’artisanat, entre sculpture et prothèse, ces œuvres (objets et installations) luttent contre l’héroïsme avant-gardiste. Elles revendiquent la faiblesse et l’inconsistance, jouant sur toutes les formes d’approximations et de déficiences formelles…
EN
Somewhere between art, design and crafts, between sculpture and prosthesis, these works (object and installations) fight against avant-gardist heroism. They assert their weakness and flimsiness, and play with all manner of approximation and formal deficiency…
︎ Féeries, Sandberg Instittut, 2018, English
EN
The work of Quentin Dupuy finds its main impulse within an unusual attention given to what one would easily name trash. Chewing-Gums once chewed, cigarettes once smoked, transaction receipts or endless flows of administrative paperwork, are indexes of excessive activities, wasteful and extravagant energetic overload which Quentin diverts into sculptural gestures that assume a prominent taste for ornamentality and performative waste.
Quentin’s last sculptures are like cyborg objects, odd couplings of stuff found at the margin of production or consumption cycles which, by the discrete intervention of small electronic devices, find themselves gifted with performative qualities : fast food receipts start to crawl on the floor,minimal looking sculptures exhale a fishy smell, refreshing and perfuming the space of one same flush.
These objects imitate life and sometimes attempt to improve it, yet all know a fragile and brief existence.The myth of Pygmalio is a constant background to Quentin’s sculptural practice, and as it gets closer the secured space of object-subject relations start fading away and leave space for uncaniness.
FR
Les interventions de Quentin ont pour point de départ une attention accrue portée aux rebuts, les chewing gums, les mégots, les tickets de caisses ou les m2 de paperasse administrative, manifestent une activité excédentaire, corporelle ou institutionnelle, débordante et fuyante dont Quentin redirige le surcroît calorique dans des gestes qui revendiquent avec une fragilité et une naïveté assumée, un goût de la dépense et du motif ornemental.
Les dernières sculptures de Quentin sont des objets cyborgs, des accouplements inattendus d’objets récupérés en marge de cycles de production ou de consommation et qui se trouvent par l’entremise de petits dispositifs électroniques investis de qualités performatives : des tickets de caisses se déplacent erratiquement au sol agités par de petits vibreurs, une sculpture d’apparence minimale exhale une haleine poissonneuse, rafraichissant et parfumant l’espace d’un même élan.
Des objets qui imitent la vie, tentent de la rendre plus ou moins supportable, et qui aussi connaissent une existence fragile et éphémère. Le mythe de Pygmalion n’est pas loin et à mesure qu’il s’approche l’espace sécurisant du rapport sujet-objet se fissure laissant place à l’étrangeté.
Bernard Marcadé
FR
Aux confins de l’art, du design et de l’artisanat, entre sculpture et prothèse, ces œuvres (objets et installations) luttent contre l’héroïsme avant-gardiste. Elles revendiquent la faiblesse et l’inconsistance, jouant sur toutes les formes d’approximations et de déficiences formelles…
EN
Somewhere between art, design and crafts, between sculpture and prosthesis, these works (object and installations) fight against avant-gardist heroism. They assert their weakness and flimsiness, and play with all manner of approximation and formal deficiency…
Xenia Kapodigloustou
They Swore It could Talk to Dogs introduction text
EN
Faberge eggs, mall air conditioning systems, Athena’s temple wind powered trumpets and baroque fountains are all examples of intricate machinery that perform and produce situated theatrical manifestations of both technological and ideological power. They are monuments in motion, lively ornamental extremities of tentacular power structures. They perform mathematically arranged enchantment procedures, which gives them presence and agency. In his work, Quentin Dupuy looks at the history of these mechanics of power from a trickster perspective. Using materials found on site melted together with youtube DIY alchemy and advanced glue gun fetishism, Quentin creates low-key cyborg sculptures. Spread across the space of the different floors, his collection of interventions entitled Ineloquents Bouquets were collected and assembled this spring in Athens.
In Rotten Fish Air Cooler (2018), the decadent bourgeois comfort of a derelict 19th century hotel room is brought back to life by the impromptu intervention of foul-smelling minimal sculptures. They exhale a scent of savage mundanity, an awkward atmospheric conviviality reminiscent of legendary aristocratic stenches.
______________________________________________________________
GR
Τα αυγά Faberge, τα συστήματα κλιματισμού εμπορικών κέντρων, οι σάλπιγγες και τα μπαρόκ συντριβάνια του ναού της Αθηνάς που λειτουργούν με αιολική ενέργεια, αποτελούν παραδείγματα πολύπλοκων μηχανισμών που επιτελούν και παράγουν κείμενες θεατρικές εκδηλώσεις μιας από κοινού τεχνολογικής και ιδεολογικής εξουσίας. Είναι μνημεία σε κίνηση, τα ζωηρά διακοσμητικά άκρα πλοκαμοειδών δομών εξουσίας. Εκτελούν μαθηματικά προγραμματισμένες διεργασίες σαγήνευσης, οι οποίες τους εξασφαλίζουν υπόσταση και δύναμη.
Στο έργο του, ο Quentin Dupuy εξετάζει την ιστορία αυτών των μηχανικών εξουσίας μέσα από τη ματιά ενός απατεωνίσκου. Χρησιμοποιώντας υλικά που συνέλεξε επί τόπου και συγχωνεύοντας τα στο πνεύμα μιας DIY youtube αλχημείας και ενός εξελιγμένου φετιχισμού με τα πιστόλια κόλλας, ο Quentin δημιουργεί χαμηλών τόνων σάιμποργκ γλυπτά. Διασκορπισμένα στα πατώματα του χώρου, αυτή η συλλογή παρεμβάσεων που τιτλοφορείται Ineloquents Bouquets συγκεντρώθηκε και συναρμολογήθηκε αυτήν την άνοιξη στην Αθήνα.
Στο έργο In Rotten Fish Air Cooler (2018), η παρακμάζουσα, μεγαλοαστικού τύπου άνεση ενός εγκαταλελειμμένου ξενοδοχείου του 19ου αιώνα επανέρχεται στη ζωή μέσω μιας αυθόρμητης παρέμβασης δυσωδών μινιμαλιστικών γλυπτών. Τα γλυπτά αναδίδουν μια μυρωδιά βάρβαρης πεζότητας, μια αμήχανη ατμόσφαιρα ευθυμίας που θυμίζει θρυλικές αριστοκρατικές δυσοσμίες.
They Swore It could Talk to Dogs introduction text
EN
Faberge eggs, mall air conditioning systems, Athena’s temple wind powered trumpets and baroque fountains are all examples of intricate machinery that perform and produce situated theatrical manifestations of both technological and ideological power. They are monuments in motion, lively ornamental extremities of tentacular power structures. They perform mathematically arranged enchantment procedures, which gives them presence and agency. In his work, Quentin Dupuy looks at the history of these mechanics of power from a trickster perspective. Using materials found on site melted together with youtube DIY alchemy and advanced glue gun fetishism, Quentin creates low-key cyborg sculptures. Spread across the space of the different floors, his collection of interventions entitled Ineloquents Bouquets were collected and assembled this spring in Athens.
In Rotten Fish Air Cooler (2018), the decadent bourgeois comfort of a derelict 19th century hotel room is brought back to life by the impromptu intervention of foul-smelling minimal sculptures. They exhale a scent of savage mundanity, an awkward atmospheric conviviality reminiscent of legendary aristocratic stenches.
______________________________________________________________
GR
Τα αυγά Faberge, τα συστήματα κλιματισμού εμπορικών κέντρων, οι σάλπιγγες και τα μπαρόκ συντριβάνια του ναού της Αθηνάς που λειτουργούν με αιολική ενέργεια, αποτελούν παραδείγματα πολύπλοκων μηχανισμών που επιτελούν και παράγουν κείμενες θεατρικές εκδηλώσεις μιας από κοινού τεχνολογικής και ιδεολογικής εξουσίας. Είναι μνημεία σε κίνηση, τα ζωηρά διακοσμητικά άκρα πλοκαμοειδών δομών εξουσίας. Εκτελούν μαθηματικά προγραμματισμένες διεργασίες σαγήνευσης, οι οποίες τους εξασφαλίζουν υπόσταση και δύναμη.
Στο έργο του, ο Quentin Dupuy εξετάζει την ιστορία αυτών των μηχανικών εξουσίας μέσα από τη ματιά ενός απατεωνίσκου. Χρησιμοποιώντας υλικά που συνέλεξε επί τόπου και συγχωνεύοντας τα στο πνεύμα μιας DIY youtube αλχημείας και ενός εξελιγμένου φετιχισμού με τα πιστόλια κόλλας, ο Quentin δημιουργεί χαμηλών τόνων σάιμποργκ γλυπτά. Διασκορπισμένα στα πατώματα του χώρου, αυτή η συλλογή παρεμβάσεων που τιτλοφορείται Ineloquents Bouquets συγκεντρώθηκε και συναρμολογήθηκε αυτήν την άνοιξη στην Αθήνα.
Στο έργο In Rotten Fish Air Cooler (2018), η παρακμάζουσα, μεγαλοαστικού τύπου άνεση ενός εγκαταλελειμμένου ξενοδοχείου του 19ου αιώνα επανέρχεται στη ζωή μέσω μιας αυθόρμητης παρέμβασης δυσωδών μινιμαλιστικών γλυπτών. Τα γλυπτά αναδίδουν μια μυρωδιά βάρβαρης πεζότητας, μια αμήχανη ατμόσφαιρα ευθυμίας που θυμίζει θρυλικές αριστοκρατικές δυσοσμίες.